ΚΗΛΗ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ

Το σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών ή αλλιώς κήλη των αθλητών (sportsman's hernia), είναι μια πολύ γνωστή πάθηση που αντιμετωπίζουν αρκετοί αθλητές κυρίως ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές κ.α με πόνους στη βουβωνική χώρα που δεν τους επιτρέπει να αγωνίζονται κανονικά και συχνά εγκαταλείπουν ακόμα και την καριέρα τους.

Οι τραυματισμοί της βουβωνικής χώρας αποτελούν το 2 έως 5 % όλων των αθλητικών τραυματισμών. Η πρώιμη διάγνωση και σωστή θεραπεία έχουν μεγάλη σημασία προκειμένου να μην γίνουν αυτές οι ενοχλήσεις χρόνιες, με καταστροφικές συνέπειες στην καριέρα των αθλητών. Καταπονήσεις των προσαγωγών και συμφυσιίτις είναι τα πιο συχνά μυοσκελετικά αίτια βουβωνικού άλγους στους αθλητές. Συχνά οι δύο αυτές καταστάσεις μοιάζουν και η διάγνωσή τους είναι δύσκολη. Άλλα αίτια βουβωνικού άλγους περιλαμβάνουν την κήλη των αθλητών, τη ρήξη οπισθίου τοιχώματος του βουβωνικού τόνου, τη θυλακιϊτιδα λαγονοψοϊτου, κατάγματα, συμπίεση νεύρων και το σύνδρομο «snapping hip».

Η διάγνωση του βουβωνικού άλγους στους αθλητές είναι δύσκολη για δύο λόγους: 1) η ανατομία της περιοχής είναι πολύπλοκη και 2) συνήθως συνυπάρχουν 2 με 3 διαφορετικοί τραυματισμοί. Ο ιατρός θα πρέπει πρώτα να αποκλείσει όλες τις πιθανές ενδοκοιλιακές παθήσεις, όπως προβλήματα του ουροποιητικού, πόνους από τη μέση και παθήσεις της κατ' ισχίον άρθρωσης. Όταν αποκλειστούν τα παραπάνω, μπορούν να αναζητηθούν άλλα αίτια από το μυοσκελετικό.

Αυτοί οι τραυματισμοί είναι πιο συχνοί σε αθλητές που συμμετέχουν σε αγώνες hockey στον πάγο, ξιφασκία, handball, σκι, αγώνες μετ' εμποδίων και άλμα εις ύψος ενώ μπορεί να αποτελέσουν από 5 έως 7 % όλων των κακώσεων των ποδοσφαιριστών.

Η διάγνωση είναι συχνά δύσκολη, τόσο για τον αθλητή όσο και για τον ιατρό, και παραμένει αδιευκρίνιστη περίπου στο 30% των περιπτώσεων. Παράγοντες που δυσκολεύουν τη διάγνωση είναι η πολυπλοκότητα της ανατομίας της περιοχής και η συχνή συνύπαρξη πολλών παθήσεων.

Η κήλη των αθλητών (σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών)περιλαμβάνεται στις ανωμαλίες του οπισθίου τοιχώματος που προκαλούν βουβωνικό άλγος. Η πάθηση αυτή προκαλείται από σταδιακή αποδυνάμωση του οπισθίου τοιχώματος του βουβωνικού σωλήνα, με αποτέλεσμα μία κρυφή ευθεία ή λοξή βουβωνοκήλη. Εξαιτίας του γεγονότος ότι μόνο το οπίσθιο τοίχωμα παραβιάζεται, δεν παρουσιάζεται κλινικά ανιχνεύσιμη κήλη κατά τη φυσική εξέταση. Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι η κήλη των αθλητών είναι ο πιο συχνός λόγος χρονίου άλγους στους αθλητές.

Η κήλη των αθλητών χαρακτηρίζεται από αιφνίδιο, οξύ, επιδεινούμενο βουβωνικό άλγος, που συνήθως αφορά τη μία από της δύο βουβωνικές χώρες. Η αντανάκλαση του πόνου είναι προς την έσω επιφάνεια του μηρού, ενώ σπανιότερα μπορεί να αντανακλά προς τους όρχεις ή το περίνεο. Η ένταση και η διάρκεια του πόνου επηρεάζει σημαντικά την απόδοση του αθλητή, ο οποίος συνήθως αναγκάζεται να διακόψει την αθλητική του δραστηριότητα. Σε αρχικό στάδιο ο βουβωνικός πόνος εμφανίζεται κατά την εξέλιξη της αθλητικής δραστηριότητας ενώ σε πιο προχωρημένο στάδιο ο πόνος εμφανίζεται ακόμα και στην μετακίνηση η την κάμψη του κορμού. Κάποιες φορές ακόμα και η αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης όπως κατά τον βήχα ή το φτέρνισμα είναι αρκετή για να συνοδευτεί από βουβωνικό άλγος. Στο στάδιο αυτό η πάθηση χαρακτηρίζεται από χρόνιο βουβωνικό πόνο. Για τον λόγω αυτό η κήλη των αθλητών αναφέρεται επίσης ως ''σύνδρομο του χρόνιου βουβωνικού πόνου''.

Το βουβωνικό άλγος είναι πολύ ενοχλητικό για τον αθλητή και μπορεί να έχει επίπτωση στις επιδόσεις του. Αφορά κυρίως κινήσεις ποδοσφαιριστών, όπως κλωτσιές, απότομες επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις, απότομες αλλαγές κατεύθυνσης και απότομες στροφές του κορμού.

Κλινικά, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την κήλη των αθλητών από τα άλλα αίτια βουβωνικού άλγους, όμως στην περίπτωση της κήλης ο πόνος εντοπίζεται συνήθως προς τα έξω και άνω σε αντίθεση με τη ρήξη οπισθίου τοιχώματος του βουβωνικού τόνου.

Για να τεθεί η διάγνωση της κήλης των αθλητών είναι απαραίτητο να αποκλεισθούν άλλες παθήσεις που συνοδεύονται με βουβωνικό πόνο όπως για παράδειγμα οι βουβωνοκήλες (ευθεία ή λοξή), η τενοντίτιδα των προσαγωγών ή του λαγονοψοΐτη, η ηβική οστεΐτιδα κτλ. Για τον σκοπό αυτό συνήθως χρησιμοποιούνται απεικονιστικές εξετάσεις όπως η απλή ακτινογραφία, ο υπέρηχος και η μαγνητική τομογραφία. Παρ' όλα αυτά, η διάγνωση της κήλης των αθλητών βασίζεται κατά κύριος λόγω στο ιστορικό της πάθησης, την εξέλιξη των συμπτωμάτων την πορεία της νόσου και την λεπτομερή κλινική εξέταση της περιοχής. Για τον λόγω αυτό, ο γιατρός πρέπει να έχει την απαραίτητη εκπαίδευση, να είναι εξοικειωμένος με την ανατομία της περιοχής και να μπορεί να θέσει την κλινική υποψία της πάθησης. Σταθερό κλινικό εύρημα της κήλης των αθλητών είναι η διάταση του έξω βουβωνικού στομίου. Το βουβωνικό στόμιο πρέπει πάντα να αναζητάτε και να ελέγχεται με προσοχή από το γιατρό όταν υπάρχει η υποψία της πάθησης.

 Οι μη εγχειρητικές θεραπείες (πχ μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη και βιταμίνες Β ) συνήθως αποτυγχάνουν αλλά μπορούν να δοκιμαστούν σε περιπτώσεις αβέβαιας διάγνωσης. Εάν τα συμπτώματα επιμείνουν, ο ασθενής θα πρέπει να υποβληθεί σε εγχειρητική διερεύνηση και αποκατάσταση. Υπάρχουν αναφορές για επιτυχή χειρουργική αντιμετώπιση της τάξεως του 90%.

Οι τεχνικές που εφαρμόζονται είναι δύο :

ñ   Η κλασσική "ανοικτή'' μέθοδος, όπου πραγματοποιείται τομή 6-10 εκατοστών και αφού ανευρεθεί η κήλη, τοποθετούνται ράμματα ή πλέγμα για ενίσχυση του τοιχώματος.

ñ   Η λαπαροσκοπική εξωπεριτοναϊκή αποκατάσταση με τοποθέτηση πλέγματος (TEP), που είναι πιο σύγχρονη και προσφέρει καλύτερα αποτελέσματα. Η αποκατάσταση της κήλης πραγματοποιείται μέσα από 3 τομές των 5 χιλιοστών στο δέρμα, χωρίς να κόβονται οι μυς. Η λαπαροκοπική αποκατάσταση με εξωπεριτοναϊκή προσπέλαση αναδεικνύει την ανατομία του έσω και έξω βουβωνικού στομίου, επιθεωρεί άριστα και σε ποσοστό 100% την πορεία του περιτοναϊκού σάκκου και αναδεικνύει πάντα την ύπαρξη λανθάνουσας -αρχόμενης ή και πραγματικής κήλης είτε "ευθείας" είτε "λοξής".

         Η επιδιόρθωση γίνεται με "ανάταξη-επανατοποθέτηση" του περιτοναϊκού σάκκου στην σωστή του ανατομική θέση, στην επιδιόρθωση του εσω στομίου και την παράλληλη επιδιόρθωση της κήλης αλλα και ενίσχυση του κατώτερου κοιλιακού τοιχώματος-συστήματος των ορθών κοιλιακών μυών με την τοποθέτηση πλέγματος. Το πλεονέκτημα είναι ακόμα πιο προφανές όταν η κήλη είναι αμφοτερόπλευρη, οπότε η διόρθωση μπορεί να γίνει με τις ίδιες τομές. Ο χειρουργός εργάζεται με ειδική κάμερα και με μεγέθυνση 10-15 φορές και η επέμβαση ολοκληρώνεται γρήγορα, αναίμακτα και με μεγάλη ακρίβεια. Αμέσως μετά από την επέμβαση, ο ασθενής αισθάνεται ελάχιστο έως καθόλου πόνο ενώ επιστρέφει στις αθλητικές του δραστηριότητες μέσα σε 4-6 εβδομάδες σε αντίθεση με τις περιπτώσεις επέμβασης ανοιχτής χειρουργικής στις οποίες οι ασθενείς χρειάζονται 3-4 μήνες αποφυγής της καταπόνησης.

Η επικρατούσα άποψη σήμερα είναι ότι αυτοί οι ασθενείς θα πρέπει να χειρουργούνται με τη λαπαροσκοπική τεχνική από εξειδικευμένη ομάδα.

Επιστημονικος Συνεργάτης

Θεοδωρόπουλος Θεόδωρος, Ιατρός-Χειρουργός